Intuïtieve wandelingen

Je intuïtie zien als navigator, als gids. Niet alleen voor je levensloop, maar voor elk moment. Dus ook tijdens een rondje lopen, waarbij je letterlijk een weg aan het bewandelen bent.

Mijn intuïtieve wandelingetjes begonnen tijdens de eerste corona lockdown in maart 2020. Door de plotselinge zee van tijd werd het mogelijk om een rondje te gaan lopen zonder doel en zonder tijdslimiet. Gewoon naar buiten, omdat je van de hele tijd binnen zitten ook een keer genoeg krijgt. Even wat frisse lucht, beweging en zonnestralen op je gezicht. Je trekt een jas en schoenen aan, stapt in je comfy outfit de deur uit en trekt die achter je dicht. Dan pas bedenk je welke kant je op gaat. Het maakt allemaal niet uit. Wat voelt lekker? Die kant. En zo loop je en loop je. Kijkend om je heen. De stem in je hoofd die weer even alles van net vergeet en nieuwe informatie tot zich mag nemen. Glimmende auto’s, langsfietsende fietsers, een oma met een kinderwagen en een teckel met een jasje van panterprint. Stoeptegels, mooie bloemen, mooie gevels, een lelijke Albert Heijn. Drukke straten, lege straten, het komt allemaal voorbij. Echt een momentje voor mezelf. Helemaal alleen, geen gepraat, geen gehaast, geen compromissen hoeven sluiten. Precies zelf kunnen kiezen wat je doet, zonder dat uit te hoeven spreken. Bijna zonder het te hoeven bedenken. Het gaat gewoon zoals het gaat. Je loopt en het is al gebeurd. De weg is al gekozen. Onbewust. Of in een split second. Soms iets langer. Dan sta je even stil en kijk je beide kanten op. Maar niet te lang, want zoveel maakt het ook niet uit. Als je toch denkt, nee dit is niks, sla je de volgende weg weer links of rechtsaf. Bijsturen en opnieuw kiezen.

En eigenlijk gaat dat zo ook in het leven. Op dit moment sta ik een beetje stil en zit ik alle opties te bekijken. Maar ik ga het nooit weten als ik blijf staan. Ik zal gewoon iets moeten doen en als het niet bevalt weer bijsturen en weer een andere weg inslaan. Een omweggetje gemaakt. Is dat erg? Nee, want de dingen lopen zoals ze lopen, en je kan gewoon blij zijn met je nieuwe keuze die fijner voelt. Blij dat ik nu hier ben. Dat is wat je denk ik altijd moet zoeken. Tevredenheid in waar je nu bent. En als je even ergens terecht bent gekomen wat je niet bevalt, dan moet je even doorlopen tot je bij het einde van de weg bent of waar mogelijk afslaan.

Intuitief wandelen, ik word er heel zen van. Het voelt alsof het constant niet uitmaakt wat ik doe, behalve voor mijn eigen plezier. Ik had ook thuis kunnen blijven, maar koos om eruit te gaan en ben nu toch aan het lopen. Ik loop gewoon maar door. Ik voel me heel vrij, zo vrij als een vogeltje of als een vlinder. Ik ben de maker van mijn eigen route maar tegelijkertijd weet ik de uitkomst nog helemaal niet. Ik heb misschien wel een vage wens van ik wil naar het bos of ik wil naar het strand, maar hoe en wanneer laat ik over aan het moment. Elk moment, elke stap leidt weer tot een nieuwe. De route wordt vanzelf gevormd, door de accumulatie van alle verleden stappen in de volgorde van oud naar nieuw. Het is niet mogelijk om na stap 1000 bij de zee opeens weer stap 57 bij de tramhalte te maken. Je moet het doen met waar de opstapeling van momenten je heeft gebracht. Zo veel keuze heb je dus ook weer niet. Mooi he, die dubbelzinnigheid. Dat vind ik dus wel. En elke wandeling is weer anders. Ik loop haast nooit dezelfde route. Mijn nieuwsgierigheid en manier van openstaan voor wat er op mijn pad komt zorgen altijd weer voor een twist. Even die bloem van dichtbij bekijken, want hij trekt mijn aandacht. Even dit hoekje om, want wat zit daar eigenlijk? Even naar boven kijken, want het lage gebeuren is hier saai. Enzovoorts enzovoorts.

Ik hoop dat jij ook op ontdekking durft naar het onbekende. Je hoeft er weinig voor te doen. Je intuïtie stuurt je en je komt – misschien wel met inspiratie en nieuwe moed – verfrist weer thuis. ❤