Vandaag liep ik na mijn werk door het park naar huis.
Meestal ben ik met de fiets, maar vanochtend had ik ff zin in wat anders. Nu ik terugliep besloot ik om eerst een extra rondje te lopen voordat ik naar huis zou gaan. Tijdens het bedienen beweeg je wel de hele tijd, maar niet op een vrije, stressloze manier. Je moet de hele tijd gastvrij zijn en voor iedereen klaarstaan en door, door, door. Er is altijd wel iets te doen. Elke keer aan het einde van mijn shift ben ik dan ook best wel op. Meestal ga ik dan gewoon zo snel mogelijk naar huis en plof ik daar op de bank, maar eigenlijk is frisse lucht en beweging juist wel heel fijn. Dat ging ik dus nu even doen. Lekker weer een intuïtief wandelingetje. Even op een bankje gezeten, mijn benen gestretcht, rondjes gedraaid zodat ik duizelig werd; eigenlijk gewoon gekke willekeurige dingen die op dat moment goed voelen. (Heel goed voor je zenuwstelsel bedacht ik me achteraf!)
Even later ging ik op een tweede bankje zitten met mijn ogen dicht om helemaal tot rust te komen. Rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd. Oftewel mediteren. Ik doe dat niet zo vaak, maar heb het wel eens eerder buiten gedaan. Op die momenten deed ik elke keer mijn ogen open als ik mensen hoorde naderen. Even glimlachen, hallo zeggen of gewoon mijn telefoon pakken om te doen alsof ik iets aan het doen was. Ik durfde letterlijk niet met mijn ogen gesloten en mijn uitdrukkingloze gezicht stil te blijven zitten. Te awkward.
Vandaag besloot ik om daarmee te stoppen. Ik forceerde mezelf om niet te reageren op de mensen die voorbij kwamen lopen. Het was wel lastig want het ging tegen mijn automatische reactie in. Maar het was prettig om gewoon mijn ding te kunnen blijven doen. Het voelde echt als een overwinning!
En echt bizar wat zo’n momentje met je kan doen. “Mediteren” klinkt soms best serieus, en misschien is dat wel de reden dat ik het niet zo vaak doe. In mijn hoofd maak ik er dan een heel groot ding van. Maar ik begrijp ook wel waarom. Het vraagt namelijk best wat geduld en aandacht om bij die innerlijke kalmte te komen.
Vandaag begon ik gewoon met luisteren wat ik om me heen hoorde. Verschillende soorten vogels, het geschop tegen een voetbal, het piepje van een achteruit rijdende auto, het geruis van de weg.
Er kwamen nog allerlei gedachtes door me heen, maar elke keer dacht ik: die zijn voor later; dit momentje is voor in het nu. En dan keerde ik weer terug naar de geluiden.
Daarna focuste ik op mijn ademhaling en mijn houding. Ik merkte dat ik best wat spanning vasthield rond mijn borst en schouders en bij mijn buik. Een beetje verzitten en bewegen tot alles wat losser voelt, en dieper in en uit proberen te ademen zonder het te forceren. Heel zachtjes en langzaam in en uit gaan ademen en voelen wat dat met je lichaam doet.
Toen dat een beetje stabiel was ging ik focussen op het punt tussen mijn ogen. Dan merk je dat je helemaal zen wordt en kan je een connectie gaan voelen tussen je kruin en de lucht daarboven. That’s where the magic starts. Als je een recht lijntje van je kruin door je nek en je ruggengraat naar beneden voelt lopen, dan kom je in alignment en kan het zomaar zijn dat je ineens mooie inzichten ontvangt. Of gewoon heel simpel dat je beseft hoe moeilijk je de hele tijd hebt zitten doen in je hoofd. (Dat had ik vandaag :)) Al dat denken de hele dag kan echt vermoeiend zijn en dat is eigenlijk nergens voor nodig.
Ik besloot dat ik vaker even een rustmomentje voor mezelf pak zodat ik weer in alignment kan komen. Hoe vaker ik dat doe, hoe sneller ik in die staat kom en hoe lager de drempel wordt om te gaan mediteren.
Na ongeveer 20 minuutjes stond ik weer op en liep ik opgeladen terug naar huis. ☼
Eye Em Nature 
Plaats een reactie